مقاله - من یونایتد همچنان نسبت به خرید استعدادهای انگلیسی متعهد است

سلام! مقالۀ زیر رو از سایت Stretford-End.com برای شما ترجمه میکنم. این مقاله رو آقا (یا خانم؟!) Dovon نوشته.

من یونایتد همچنان نسبت به خرید استعدادهای انگلیسی متعهد است

Stretford-End.com
ترجمۀ اختصاصی

مدتی است که جذب نیک پاول از باشگاه کرو الکساندرا، منجر شده است تا بررسی های بیشتری پیرامون جذب این استعداد جوان صورت بگیرد. او در حالی که به تازگی 18 ساله شده است، آمار خیره کنندۀ 64 بازی رسمی را در کارنامه دارد و در ضمن (در این سن) بیشتر از 6 فوت (183 سانتیمتر) قد دارد. در حالی که یونایتد برند و بازاری کاملا جهانی محسوب می شود، با این حال زمانی که بحث خرید بازیکن مطرح است، کاملا داخل انگلیس را نیز زیر نظر دارد. به چنگ آوردن نیک پاول به خوبی این تعهد یونایتد را برای تلاش در خرید بازیکنان انگلیسی نشان می دهد.

من تصمیم گرفتم که خریدهای ده سال اخیر 7 تیم برتر انگلیس را بررسی کنم و ببینم که هرکدام در این ده سال، چند بازیکن انگلیسی به خدمت گرفته اند و چقدر برای خرید این بازیکنان خرج کرده اند. البته خریدن بازیکنان بومی نیز، مشکلات و گرفتاریهای خودش را دارد - از قیمت کاذب بالا به خاطر ملیتشان گرفته (مترجم: طبیعی است، چون دیگر نیازی به جور کردن قانون کار انگلیس و ... نیست، بازیکنان انگلیسی لقمه های بهتری محسوب می شوند)، تا مشکلات معمولی برای انتقال یک بازیکن بین دو تیم لیگ برتری یا انگلیسی که رقیب هم محسوب می شوند (و حاضر نیستند به هم بازیکن بدهند)..

داشتن بازیکنان انگلیسی بسیار مهم است. هم هواداران با آنها بهتر ارتباط برقرار می کنند و هم آنها راحتتر در باشگاه جا می افتند و احتمال اینکه زمان طولانی تری را نیز با باشگاه بمانند، بیشتر است. البته امروزه، این نیز حایز اهمیت است که ترکیبی از چند فرهنگ و کشور مختلف در تیم حاضر باشند، به ویژه برای موفقیت در مسابقات اروپایی.

نتیجۀ تحقیقات و بررسیهای مرا در جدول زیر مشاهده می کنید:

اولین نکته که به چشم می آید، این است که از تابستان 2002، یونایتد کمترین مجموع بازیکنان را خریداری کرده است(جمعا 49 بازیکن)، در حالی که تاتنهام بیشترین بازیکن را خریداری کرده است. و نکتۀ اعجاب آور این است که آرسنال در طی این سالها تنها 4 بازیکن انگلیسی به خدمت گرفته است - البته ونژر همیشه فوتبالیستهای خارجی را ترجیح داده است، ولی خوب آمارش حتی از یک فوتبالیست انگلیسی در هر دو سال هم کمتر است!

این قسمت از آمار نیز شگفت آور است که نزدیک به یک چهارم بازیکنان جذب شده توسط منچسترسیتی در این ده سال انگلیسی بوده اند. البته خوب بیشتر به این دلیل است که حوالی ده سال پیش، آنها بیشتر روی بازیکنانی مانند ترور سینکلیر Trevor Sinclair و داریوژ واسل پافشاری می کردند چرا که احتمال پیوستن این بازیکنان به تیمی مثل سیتی بیشتر بود تا بازیکنانی خارجی (مترجم: و خوب احتمالا با توان قدرت مالی سیتی، سالهای آینده، نسبت خرید بازکنای انگلیسی کمتر بشه، هرچند باز با خریدهایی مثل ریچاردز، لسکات، هارت، میلنر، بری و .. این باشگاه نشون داده هنوزم به بازیکنای انگلیسی بیشتر علاقمنده). به طور مشابه با سیتی، اورتون نیز که 28 درصد خریدهایش انگلیسی بوده اند، همواره به خرید جوانان ارزان قیمت داخلی تحت نظر دیوید مویس علاقمند بوده است. جگیلکا، لسکات و بینز نمونه هایی از این خریدهای مویس بوده اند.

نکتۀ اغواکننده این آمار این است که منچستر بیشترین درصد خرید بازیکنان انگلیسی را در بین رقیبان داشته است(28.6 درصد بازیکنانی که یونایتد خریده است، انگلیسی بوده اند). یونایتد باشگاهی است که همواره در این سالها در بالای جدول می جنگیده است، و پیشرفتی منطقی و قابل قبول در اروپا داشته است، و با این حال هنوز بازیکنان بومی را ارج می نهد، بیشتر از هر کدام دیگر از رقیبانش. این قضیه در سالهای اخیر نیز مشهود بود، آنجا که باشگاه برای جذب امثال اسمالینگ، یانگ، جونز و پاول با چنگ و دندان با رقبایش جنگید.

جای تعجب نیست که چلسی بیشترین خرجها را داشته است و اورتون کمترین خرج کننده در این 7 تیم است. و باز هم این یونایتد است که با توجه به خرج 146.35 میلیون پوندیش برای بازیکنان انگلیسی، بیشترین ارادت و تعهد را بین این هفت تیم به بازیکنان انگلیسی نشان داده است. البته خریدهای گران قیمتی مانند رونی، کریک و فردیناند، کمی این آمار را گمراه کننده کرده است، ولی خوب شما همیشه باید برای خریدن بهترینها، بیشترین خرج را انجام بدهید. به طور مشابه، لیورپول نیز بیشتر خرج بالایش به دلیل قیمت بالای امثال جوردن هندرسون و اندی کارول بوده است - پس این بازیکنان مثالهایی علنی از قیمتهای کاذب برای بازیکنان رد و بدل شدۀ بومی بین دو تیم لیگ برتری محسوب می شوند.

و اگر می خواهید باز هم متوجه این قیمت کاذب بازیکنان داخلی شوید، به این آمار توجه کنید که در حالی که تنها یک چهارم بازیکنان خریداری شده توسط یونایتد، انگلیسی هستند، ولی همین یک چهارم، بیشتر از 40 درصد کل هزینه های یونایتد در این ده سال را به خود اختصاص داده اند. واضح است که یونایتد بیشتر مهیای خرج کردن برای بازیکنان داخلی است و البته شاید نتیجۀ این خرج کردن را هم (با نتایج خوب) گرفته است. یونایتد در بین این هفت تیم، کمترین میزان نوسان را در این چند سال داشته است و خوب شاید این نشان بدهد که مسیر درست هم این است که بازیکنان غیر بومی کمتری جذب شوند چرا که این بازیکنان زمان بیشتری را برای خو گرفتن و جا افتادن با لیگ برتر و عادت کردن به سرعت آن سپری می کنند. و باز هم جای تعجب نیست که ولخرجهایی مانند چلسی و من سیتی، کمتر از 15 درصد کل خرجهایشان را به بازیکنان انگلیسی اختصاص داده اند و بیشتر برای واردات بازیکنان خارجی سرمایه گذاری کرده اند.

در لیگی که هر روز تعداد خارجی های آن بیشتر و بیشتر می شود، این که 4 تیم از 7 تیم برتر آن در ده سال گذشته 25 درصد کل خرجهایشان را به بازیکنان انگلیسی اختصاص داده اند، نکتۀ مثبتی محسوب می شود. البته که فارغ از این چهار تیم، آمار کم چلسی و سیتی در این راستا جای تعجب ندارد و در آرسنال نیز چون هدف آرسن ونژر این است که تیم او فراتر از قاره ای و جهانی بازی کند، و به همین دلیل در نگرش او در خریدها، عملا بازیکنان داخلی جایی ندارند.

اما دربارۀ یونایتد، می توان از این اشتیاق باشگاه برای افزودن بازیکنان انگلیسی بیشتر به بازیکنانی که از آکادمی خود باشگاه رشد می کنند، احساس غرور کرد. مشخص است که سیاست باشگاه این است که پولهای کاذب را برای همین بازیکنان داخلی پرداخت کند تا اینکه روی بازیکنان خارجی با قیمتهای نجومی سرمایه گذاری کند. در روزگاری که کار برای تیمهایی که بر مبنای بازیکنان محلی بنا شده اند، سختتر و سختتر می شود(در برابر خرجهای نجومی) و نمی توان فقط با جوانان آکادمی کار را پیش برد، نیاز به خرید است و اما حداقل می دانیم که برای خریدهای جدید، اولویت بهتر بعدی، خرید بازیکنان خوب بومی خواهد بود. و در این مورد یونایتد فعالترین باشگاه محسوب می شود.